Soinu eleak: Perlak

Perlak taldea, iazko kontzertu batean. Egilea: Xabier Lertxundi

Perlak, euskal musikaren esparruan azkenaldian azaldu den talderik freskoenetako eta zirraragarrienetako bat da. Musika sortu eta jotzeaz gozatzeko helburuarekin sortu zen taldea eta gozamen hori entzulegoari ederki igortzen diote. Post-punka maite dute eta naturaltasunez darie estilo honetako musika iluna eta indartsua. Baina Perlakek ez du mugarik edo aurretik idatzitako planik, ezta gauza berriak probatzeko beldurrik ere. Gaur post-punka dena, dantza musika sentsuala bilakatu daiteke bihar, edo soinu banda dotorea, edo punk politiko ziztagarria… Inork ez daki, ezta beraiek ere. Maite Martiarena (gitarra eta ahotsa), Patxi Agirre (baxua) eta Ilargi Agirre (bateria) teldekideekin bildu gara. Elkarrizketa egiteko garaian Oihane Abarrategi (teklatu, gitarra eta ahotsa) zen taldeko laugarren kidea. Egun, atsedenaldi batean da eta Miren Narbaizak hartu du haren lekua.

https://youtu.be/Feu6v9bdvRs

 ‘FAITH’ (THE CURE, Faith, 1981)

ILARGI AGIRRE (I.A.): The Cure-ren antza hartzen diot… baina ez dakit…
BADOK: Bai noski, The Cure da. ‘Faith’, taldearen lehen diskoetako batetik hartu dut. Gitarra eta batik bat baxuaren soinuak oso Perlaken erakoak iruditzen baitzaizkit. Haien kutsu handia dago zuen musikan zalantzarik gabe. Eta horrekin lotuta, nire lehen galdera zuen oroitzapen musikalekin lotu nahi nuke. Hau da, zeintzuk dira gogoratzen dituzuen gustuko lehen doinu eta musikariak? Zeintzuk bultzatu zintuzteten musikariak izan nahi izatera?
MAITE MARTIARENA (M.M.): Ba, nik behintzat, hasieran entzuten nuen musika punka zen. Eskorbuto eta RIP ziren nire gustukoenak. Eskorbutoren abesti batzurekin negar eta dena egiten nuen… kar kar. Horren ondoren Joy Division eta post-punkaren munduan hasi nintzen. Baina hasieran punka izan zen nire musika.
PATXI AGIRRE (P.A.): Nire bizipenak beste garai batekoak dira. Nire anaiaren bitartez Syd Barretten Pink Floyd, Small Faces, Beatles eta horrelakoak entzuten hasi nintzen, 1972 inguruan. Geroxeago neuk erositako lehen diskoak, biniloan, Stranglers eta Iggy Popenak izan ziren. Garai hartan Gregorio Galvez zegoen Herri Irratian, Azken Furgoia programarekin. Hor aurkitu nituen The Cure, Joy Division eta horrelakoak. Gogoratzen dut lehenengo aldiz Donostiako Santi Records diskodendan The Cureren diskoa aurkitu ezinik lotsaz akabatzen ari nintzela, azkenean dendariari galdetzera ausartu eta K hizkiaren sailean, “kiur” bezala bilatzen ari nintzelako zela esan zidanean…kar kar. 13 urterekin hasi nintzen gero kontzertuetara joaten: Matrona Impúdica, La Insidia, La Vieja Escuela, Decima Victima…
BADOK: Decima Victimaren abestiren bat ekartzekotan egon naiz.
P.A.: Tira, hori bai asmatuko nukeela, izugarri gustatzen zait. Kasetean dauzkat bere diskoak. Matrona eta beste hainbat talderen maketak ere badauzkat. Baina noski, beste taldekideek ez dituzte ezagutzen. Urte jauzi handia dago gure artean.
BADOK: Bai noski, bakoitza bere garaikoa da eta bere bizipenak dauzka baina hor nonbait elkartu eta amankomuneko espazio musikala aurkitu duzue.
I.A.: Nik talde zehatzak ez ditut gogoratzen. Nik zortzi urterekin bateria jo nahi nuela garbi neukan, baina gauza bat dela eta bestea dela 17 urterekin hasi nintzen, eta orduan hasi zitzaidan musika entzuteko grina hori. Eta ez zuek aipatu dituzuen taldeekin gainera. Ni beti izan naiz talde dantzagarriagoen jarraitzailea. Erdi elektronikoak eta poperoak ditut gustuko. Gero boladak dauzkat, orain jazzarekin nabil adibidez.
P.A: Kontzertuetara taldea zein den jakin gabe joatea ere gustukoa dugu. Kuriostasun eta nolabaiteko militantzia bat sentitzen dugu. Musika bizitza modu bat da, azken batean.

https://youtu.be/t1tjQqWqqAA

‘ROUND AND ROUND’ (NEW ORDER, Technique, 1989)

I.A.: Teklatu hori asko gustatzen zait. Rapture izan daiteke?
M.M.: Ezaguna bai, baina ez dakit zer den.
P.A.: Soft Cell? Depeche Mode?
BADOK: Hortxe, hortxe. N-z hasten da taldearen izena.
Hiruak: New Order!!!
BADOK:  Joy Divisionenganako duzuen lotura garbia aipatu nahi nuen, eta bestalde, New Order bilakatzean jasan zuten aldaketa handia komentatu ere bai. Hots, doinu gitarrero goibeletatik elektronika dantzagarrira eman zuten jauzi handia. Pertsonalki esan beharra dut ez naizela inoiz gai izan talde bat edo bestea nahiago dudan erabakitzeko. Zuek une honetan Joy Divisionetik hurbilago zarete, baina zein izan daiteke Perlaken garapena etorkizunean?
I.A.: Beno niri behintzat, elektronika asko gustatzen zait. Erritmo elektronikoak sartzea eta sanplerrak eta antzekoak ematen dituzten aukerak ikertzea, gauza guzti horiek erakarri egiten naute.
M.A.: Oraintxe lantzen ari garen abesti berrietatik bada bat edo beste egitura dantzagarriago duena.
P.A.: Egia esan, diskoa egitera joan ginenean 16-17 kantu geneuzkan prestatuta eta aukeratzeko unean oso estilo antzekokoak suertatu ziren hartutako guztiak.  Ondorioz, diskoak ezagutzen duzun norabide jakin hori dauka, baina aukeraketa ezberdina egin izan bagenu, ideia erabat ezberdina egingo zenuke. Kanpoan utzitako hainbat kantu askoz dantzagarriagoak baitira.
I.A.: Horreaz gain, disko estudioan asko ilundu zela esango nuke.
M.M.: Dinamika ilunegi batetan sartzeko arriskua badago ere, nik pertsonalki estilo hori ez nuke alde batera utziko. Aire bila doinu dantzagarriagoetara joatea garapen bat izan daiteke, baina iluntasuna ahaztu gabe. Ni nahasketa bilatzearen aldekoa naiz, eta hortik goazela iruditzen zait.
I.A.: Ez da kontzienteki hartu dugun erabaki bat. Gauzak horrela ateratzen zaizkigu, besterik gabe.
P.A.: Maitek eta biok, elkarrekin erritmo kaxa baten laguntzaz egindako abesti sorta txiki bat daukagu. Gabonetan Lasarten jotzeko eskatu zigutela-eta, Oihane eta Ilargik joatea ezinezkoa zutenez, bat batean prestatu genituen. Dantzagarriak eta oso ganberroak dira, hitz politiko eta pittin bat anarkistez jantzita gainera. Agian noizbait plazaratuko ditugu, kar kar…

https://youtu.be/rzp8oXPe-yk

‘BERANDU DA’  (ITOIZ, Espaloian, 1985)

M.M.: Itoiz dela garbi dago, baina zein abesti den ez dut gogoratzen.
BADOK: Espaloian diskoko “Berandu da” abestia da. Itoizen abesti onenen artean dago, nire ustez. Gainera taldearen abesti gehienak baino puntu ilunxeagoa daukala esango nuke, bereziki baxuaren sarrera horretan. Perlak puntutxo bat, azken batean.
I.A: Bai bai, baxua entzun eta Patxi jotzen ari zela pentsatu dut, benetan.
BADOK: Horrez gain, abestia hona ekartzeko arrazoi nagusia zuen pop alderdia mahairatu ahal izatea da. Post-punka eta iluntasuna bai, baina ño!, melodiak iltzatu egiten dituzue eta hori gutxi balitz, euskarazko hitzak ederki kokatzen dituzue eta naturaltasunez uztartu melodiarekin batera. Zuen gaitasun horrek Itoizena gogorarazten dit. Euskaraz idatzitako pop abesti handienak egitera eraman zituen maisutasun haren izpiak ikusten ditut.  Eta tira hori komentatzea nahiko nuke, hitzek zuentzako duten garrantzia, zuen pop alderdia nondik datorren, hitzak eta musika nola lantzen dituzuen…
P.A.: Itoiz ingelesez aritu izan balitz, futbol zelaiak beteko lituzkeela pentsatu dut beti.
M.M.: Nik ere, euskaraz abesten duten taldeen artean gustukoenetakoa izan dut beti. Hitzak eta musika uztartzeari buruz diozuna ez digute inoiz esan eta benetan eskertzen dizudan gauza da. Neu naiz hitz gehien idazten dituena eta gustura hartzen dut zure lore hori.
BADOK: Ba benetan pentsatzen dut lan bikaina egiten duzula. Ez baita batere erraza izan behar horren ondo lotzea biak.
M.M.: Niretzako naturala da. Lokalean entseatzen ari garenean melodia berri bat sortu bezain pronto hitzak gehitzeko beharra sentitzen dut. Hitz minimo batzurekin hasten naiz eta hitz horiekin melodia pixka bat aldatzen dut, biak bat egin arte.
I.A.: Hitzen musikalidadekin jokatzen duzu…
M.M.: Ez dut inoiz melodia osoa bat landu eta ondoren hitzak jarri, beti paraleloan landu ditut.
BADOK: Eta hitzak idazteko edo bururatzeko garaian zerk inspiratzen zaitu?
M.M.: Ba hain bat-batekoak izanik, batik bat une horretan nola sentitzen naizen adierazten dute. Orain lantzen ari garen abesti berrian bi esaldirekin hasi naiz, eta bi esaldi horiekin eraiki dugu abesti osoa, gero osatuko ditut etxean baina funtsa hor daukat, eta azken astebete edo aste parean nire barnean izan dudan kezka bat da esaldi horietan ateratzen dudana. Abestia egin aurretik gai bat edo helburu bat jarriko banu askoz zailagoa litzateke niretzako.
P.A.: Gero taldekide bakoitzak abestia garatzen doan neurrian bere ekarpenak egiten ditu, oso talde irekia gara zentzu horretan. Oihaneren hitzak aldiz ezberdinak dira, lokaletik kanpo idazten ditu eta erabat osatuak ditu abestia lantzen hasi orduko.
M.M.: Eta kriston letra onak ateratzen zaizkio, baina modu ezberdinez lan egiten du.
BADOK: Bereziki gustatzen zaizun letrista edo idazleren bat baduzu?
M.M.: Azkenaldi honetan pilo bat entzuten ari naizen Napoka Iria-ko Mirenen hitzak oso gustukoak ditut [egun taldekide dute Miren Narbaiza].
P.A.: Niri adibidez, Doctor Deseo asko gustatzen zait.

https://youtu.be/k07ovFgxSBs

‘STELLA’ (INTERPOL. Turn on The Bright Lights, 2002)

P.A.: Disko hau badaukat…baina memoriarik ez..Disko gehiegi dauzkat. Tira, The National ez da, ezta?
BADOK: Ez baina ez zoaz oso oker. Lehenengo letra I da.
M.M.: I? Ideiarik ez.. Musika ezaguna egiten zait baina ezin izen bat eman.
BADOK: Interpol da. 2002an argitaratu zuten lehen diskotik hartu dut abestia. Zuen antzeko ildokoak eta gustuko izango zenituztelakoan nengoen. Baina horrez gain, zera komentatu nahi nuen: Joy Division bezalako talde bat erreferentziatzat hartu arren, zuentzat (gazteentzat batik bat) denboran oso urruti geratzen zaizuen talde bat da, eta Interpol ordea, garaikideagoa zaizue. Baina Interpol neurri batean revival pittin bat egiten duen taldea ere bada. Hots, estetika eta soinu jakin baten parametroak errespetatu eta jarraitzen saiatzen dira gehienetan. Zuek zuen burua revivalista moduan ikusten duzue? Zein iritzi duzue jarrera horren inguruan? Revival-ak ba al du balio artistikorik?
P.A.: Nire ustez dena ondo dago, egiten duzuna gustura egiten baduzu. Guk ez genuen taldearen musika estiloa aurretik pentsatu. Elkarrekin entseatzen hasi eta modu naturalez atera zitzaigun musika mota hau.
M.M.: Gauza da lehenengo aldiz guk nahi genuen musika egin genezakeen talde batean geundela. Ordura arte beste talde batzuren partaide izanik, haien estilora egokitu behar genuen, dagoeneko oso markatua baitzuten. Perlak, ordea, modu librean guk nahi genuena egiteko esparrua izan zen.
I.A.: Guk etiketarik ere ez genion jarri gure musikari. Lehen entzuleak izan ziren post-punk izena eman ziotenak.
P.A.: Ez, taldeari jarri genion baldintza bakarra emakume taldea izango zela izan zen. Talde femeninoa baina ez derrigorki feminista, nahiz eta partaide guztiak feministatzat izan geure buruak, egia esan. Hortik aurrera musika edozein izan zitekeen, ateratzen zena…
BADOK: Revival-en galdera hori elkarrizketaren batetan aipatu duzuen The Horrors, The Temples eta antzeko taldeek ekarrarazi didate. Musikari onak izan arren, talde behartuak iruditzen zaizkit, oso modu kontzientean bilatzen dute estetika jakin bat, ia diziplina bat jarraituz, eta ez dakit horrek beraien espresio pertsonalerako lekurik uzten dien..
P.A.: Oihaneren gauza da hori gehienbat, nik behintzat ez ditut hain gustuko. Baina normala da elkarrizketetan ateratzea, lau pertsona ezberdin gera eta bakoitzak bere gustuak ditu.
M.M: Nire kasuan adibidez, aurretik jotzen aritu nintzen talde bateko partaide batek esaten zuena datorkit gogora. Haren ustez, talde batean jo behar baduzu argi izan behar duzu hasera hasieratik zein estilo eta estetika jorratu behar duzun. Bestela noraezean zabiltza eta hori oker ibiltzea da. Niretzako guztiz kontrakoa da, eta Perlak egin genuenean horren aurka egin genuen erabat. Zure bidea askatasunez aurkitzea badagoela erakutsi genion gure buruari. Zure galderari erantzunez, bai badago estetika oso jakin bat aurretik bilatzen duten musikari asko eta faltsutasun puntu bat egon daiteke hor. Noski denok gera libre nahi duguna egiteko, eta hala egiten den bitartean niri primeran iruditzen zait. Baina tira, horren modu kontzientean gauzak egitea ez dut gustuko.

https://youtu.be/ehYU6p3aIZQ

‘THE THINGS THAT DREAMS ARE MADE OF’ (THE HUMAN LEAGUE, Dare, 1981)

I.A.: Ideiarik ez, baina primeran dago.
M.M.: Niri ere gustatzen zait baina ez dakit zer esan… Devo agian?
P.A.: Nire garaikoa da hau. Pista bat bota mesedez
BADOK: Tira ba, pista erraz bat emango dizuet. Ligarekin zerikusia du…
P.A.: The Human League da orduan.
BADOK: Hori da, oso ondo! Iluntasunetik erritmo dantzagarri eta argitsuagoetara jauzi egin zuen beste talde bat da. 1981an gitarra-baxu-bateria eskematik atera eta pop-rockean teklatu eta sintetizadoreak sartzen hasi ziren, aukera gehiago zeudela erakutsiz.  Zuek teklatuei beldurrik ez diezuela dirudi, eta horrez gain Human Leaguekin beste ezaugarri batek lotzen zaituztela esango nuke: glamourra, perbertsioa, giro sexuala… Guzti horren puntutxo bat ere baduzue ezta?
P.A.: Bai, nik uste dut oso sexualak garela. Ni behintzat bai, kar kar.
M.M.: Bai ni ere bai, eta Oihane ere bai. Ilargiri, beharbada, hor bateriaren atzean ez zaio hainbeste nabaritzen
BADOK: Eta glamourra, Oihanek kontzertuetan parpailadun eskularruak eta antzekoak janzten ditu batzuetan…
I.A.: Bai, glamourrarena agian Oihaneren gauza da gehiago.
M.M.: Bera da irudiaz gehien kezkatzen dena.
P.A.: Guk eguneroko arroparekin jotzen dugu, bera gehiago arduratzen da arropaz eta kontzertuetarako gauza bereziak eramaten ditu.
M.M.: Beno besteak ere pixka bat prestatzen gara, e?
P.A.: Euskadi Gazteako finalera iritsi ginenean denok arropa ilunez janzteko erabakia hartu genuela onartu behar dugu. Baina nik beti janzten dut beltzez, beraz ez zen aldaketa handia izan niretzako… kar kar.
I.A.: Koherentzia puntu bat dauka. Musikarekin bat egiten duen estetika bat izateak nortasuna eta indarra ematen dizu.
P.A.: Talde baten janzteko moduak arbuioa edo erakarpena eragin dezake. Pertsonalki garrantzia ematen diot.
BADOK: Dotorezia eskertzen den gauza bat da niretzako.
P.A.: Bai, Nick Cave and the Bad Seedsena adibidez.
M.M.: Giro sexualaren harira, kantatzeko dugun moduak ere badu ukitu hori. Patxik eta biok egiten dugu. Ez da gehiegizkoa, baina hor dago. Naturalki ateratzen da.

https://youtu.be/3YZ60mQA4Q8

‘VORTEX’ (JOHN CARPENTER, Lost Themes, 2015)

I.A.: Uff… hasera behintzat, primerakoa dauka. Asko gustatzen ari zait. Apuntatu egin behar dut etxean entzuteko.
M.M.: Ideiarik ez. Baina oso ona iruditzen ari zait.
P.A.: Hau ez dut asmatuko.
BADOK: Zinemarekin zerikusia dauka. Bakarlaria, zaharra, zinema zuzendaria eta musikaria da aldi berean.. John Carpenter da.
M.M.: Flipatuta utzi gaituzu!
BADOK: Bere azken diskoa da, aurten argitaratutakoa. Bere kasa, film berezi batentzat izan gabe landu dituen piezez osatuta dago. Azkenaldi honetan 80ko hamarkadan bere beldurrezko filmetarako egin zuen musika pittin bat  modan jarri dela esan daiteke. Musika zoragarria, edozein erara. 80ko hamarkadako zinema musika hori eta fantasia eta beldurrezko filma berak gustuko dituzue?
P.A.: Denetatik gustatzen zait niri.
M.M.: Zinema fantastikoa ez hainbeste, baina agian ez naizelako horretan jarri.
BADOK: Eta orokorrean zinema gustukoa duzue? Zein film mota? Normalean musikariak nahiko zinemazaleak izaten zarete…
I.A.: Azken pelikula ikusi eta asko gustatu zaidana Relatos Salvajes.
M.M.: Ni David Lynchen zalea naiz oso.
P.A.: Nik Ken Loach dut oso gustuko. 80ko hamarkadako filmen artean La Ley de la Calle-k bizitza aldatu zidan.
I.A.: Jim Jarmuschen azken pelikularekin asko gozatu nuen nik.

https://youtu.be/kebq-cENNn0

SHE WILL (SAVAGES, Silence Yourself, 2013)

I.A.: Siouxsieren antza dauka.
BADOK: Iazko diskoa da
P.A.: Aiba! Iazkoa bada, ideiarik ez.
BADOK: Savages da.
M.M.: Aaaaah, ba bai entzun izan ditut. Ezagutzen ditugu eta gustukoak ditugu. A ze kale egin dugun!
BADOK: Gustukoak izango zenituztela suposatzen nuen. Gainera, emakumez osatutako taldea izateagatik ekarri ditut. Zuek ere hiru emakume eta taldean gehiengo zarete.
P.A.: Hiru eta erdi… kar kar.
BADOK: Bale hiru eta erdi. Hala ere, berez talde feminista ez zaretela esan duzue. Savages beraiek ere ez ziren talde feminista moduan hasi, elkarrizketetan esan dutenez jabekuntza (gure bizitzaren jabe egitea) unibertsala zen beraien mezua, ez emakumeena soilik. Baina denborarekin, batik bat neska gazteen artean duten eragin positibo eta indartsua  ikustean, borroka feministara gerturatzen hasi dira geroz eta gehiago.
M.M.: Egia esan, gu talde bezala ez gera inoiz era batera edo bestera definitu. Feminista garen edo ez garen ez dugu inoiz ofizialki azaldu. Bakoitzak bere joera pertsonala du taldearen barnean eta hori errespetatzen dugu, taldearen izaera eta lan egiteko modu askeak horretara eramaten gaituelako.
P.A.: Nik feministatzat dut nire burua.
I.A., M.M.: Baita guk ere.
P.A.: Baina entzuten ditudan diskurtso inposatzaile batzuren aurrean ez naiz feminista sentitzen.
M.M.: Era horretako diskurtsoak ez dira feministak nire ustez. Inposaketa kontu hori ez zait gustatzen. Agian feminista izatea zer den argitu beharko genuke lehenengo.
I.A.: Feminista izan ahal izateko erakunde baten barruan egon behar al duzu? Nik feminista moduan jokatzen dut nire eguneroko eginkizunetan baina ez nago inongo erakundeetan sartuta militante moduan. Nik ez dut nire musika mezu feminista baten bideratzaile moduan ikusten. Nik behar dudalako jotzen dut musika.
BADOK: Hala da bai. Baina hiru emakume eszenatokira igotzea bera, estetika eta musika boteretsu baten jabe, oraindik ere desafio txiki bat bada, ezta?
M.M.: Tira, zera kontatuko dizut: Taldea sortzearen arrazoi nagusienetako bat , Oihane eta biok elkarbanatzen genuen lokala garbitzen ari ginela sortu zen. Oihanek Zuloak dokumentala ikusi zuela komentatu zidan eta…
I.A.: Biok ikusi genuen elkarrekin..
M.M.: Filmak emakume musikarien inguruan ematen zuen irudiarekin erabat suminduta zegoen eta erantzun moduan bion artean talde bat egin behar genuela esan zidan. Patxirekin ari nintzela aipatu eta elkartu gintezkeela proposatu eta hortxe sortu zen taldea.
I.A.: Musikariei egiten zaizkien elkarrizketek eta fikzioaren gidoiak ez zuten inongo zerikusirik. Ni zinematik erabat haserretuta atera nintzen . Oso faltsua iruditu baizitzaidan…
M.M.: Azken batean, jarrera guztiz matxista zuten emakume batzuk goraipatzen zituen…
P.A.: Niri behintzat, pelikula ikusteko gogoa kendu zidaten.

BIZIKLETA BAT TXINAN (JUPITER JON, 2013)

M.M.: Euskaraz ari da baina ez dakit. Ahotsa kriston ezaguna egiten zait.
BADOK: Planeta batean pentsatu…
I.A.: Jupiter Jon!!! Intxaurrondon jo genuen beraiekin tratu txarren aurkako jaialdi batean. Gustukoak ditut, orijinalak iruditzen zaizkit.
BADOK: Gaur egungo talde euskaldun pareko bat ekarri nahi nuen. Batzuetan esan izan duzue Euskal Herrian bertan, urrutirago joan gabe badirela talde onak, eta horregatik ekarri dut Jupiter Jon. Egungo zein euskal talde dituzue gustuko?
P.A.: Merezi dutenak pilo bat dira, gustukoenak ez ditudanak ere, maila teknikoa oso altua baita da. Ia izenik ez ematea nahiago nuke, pilo bat kanpoan geratuko bailirateke.
BADOK: Bai baina tira, izenen bat aipatzekotan?
I.A.: Mursego
M.M.: Napoka Iria.
P.A.: Anari nire maitasun platonikoa da. BAP!!, Anestesia.
I.A.: Borrokan, Joseba Irazoki.
M.M.: Montoia bera.
I.A.: Nik Belakoren abesti bat ekarriko zenuela uste nuen.
BADOK: Ekartzekotan egon naiz baina tira, bistakoegia iruditu zait, kar kar. Nahiz eta gustukoak ditudan. Zuzenean kriston energia dute eta oso giro positiboa sortzen dute.
I.A.: Bai, hala da.
M.M.: Beste talde bikain bat Bakelite da. Eta baita Akauzazte ere…

https://youtu.be/fVZy4X2KNHo

‘QUÉ MÁS DA’ (El ULTIMO VECINO, El Último Vecino, 2013)

I.A.: Oso ondo dago baina ez dakit. Kaguen, ondo dago, baina ez dakit ez zait ateratzen…
BADOK: Bizilaguna…
M.M.: Pista horrekin erabat galdu naiz
BADOK: El último vecino da.
I.A.: Ez zait ezaguna egiten, baina ederki dago.
BADOK: Bartzelona ingurukoa da. Domestica Recordserako grabatzen du. Diskoetxe hau 80ko hamarkadako synth-pop eta postpunk grabaketa arraroak ateratzera dedikatzen da gehienbat eta kalitate handiko gauzak argitaratzen ditu. Bere garaian kasetetan egiten ziren gauzak. Horrelako doinuak gustukoak dituzue?
M.M.: Ez dut diskoetxe hori ezagutzen baina gustukoa izango dut zalantzarik gabe.
BADOK: Eta honen harira estatu mailan zer duzue gustuko?
P.A.: Granadako 091 eta Planetasen inguruko taldeak. Baina hainbeste informazio dago eskuragarri, ezinezkoa dela gaurkotasuna kontrolatzea.
I.A.: Mushrow Pillow zigiluarekin dabiltzan taldeak jarraitzen ditut dezente. Izan daiteke Triangulo de Amor Bizarro, La Habitacion Roja, eta hemen ingurukoak diren We are Standard, adibidez.
P.A.: Gure inguruan gaztelaniaz abesten dutenen artean El Columpio Asesino adibidez.

https://youtu.be/_nW5AF0m9Zw

‘ANGELS’ (THE XX,  Coexist, 2014)

I.A.: The XX!!!!!
BADOK: Oso ondo!!! Gustukoak dituzu ezta?
I.A.: Baaaai, pilo bat! Handiak dira. Minimalismo horretan, hiru gauzatxorekin musika zoragarri hori egin ahal izatea ikaragarria iruditzen zait.
P.A.: Ni ere zoratu egiten naute.
BADOK: Oso gustukoak ditu nik ere, zuekin ados nago. Zein zaila den hauek egiten dutena. Eta egia esan, zuen musikarekin antzeko sentsazioa izan dut. Zuzenean ikusi zintuztedanean zera pentsatu nuen: “Zein erraza ematen duen Perlaken musika egitea eta zein zaila izan behar duen”.
I.A.: The XX-ek isiltasunak nola erabiltzen dituzten eta bat-batean nola apurtzen dituzten gehiegizkoa da. Beharrezkoak ez diren elementuak kentzeko arte horretan maisuak dira.
BADOK: Horixe entzuten diet askotan musikariei. Hau da, bere musikatik gauzak kendu egin nahi dituztela, ahalik eta elementu gutxienetan uztea eta haiekin espresatzea. Erronka bat dute horrekin askok. Oso zaila baita.
I.A.: Nik prozesu hori pasa behar izan nuen Perlaken. Hard Rock talde batetik nnetorren eta han helburua espazio sonoroa ahalik eta gauza gehienekin betetzea zen.  Perlaken ordea, gauzak kentzea da helburua. Dakizun guztia ahaztu eta berriz ikasten hastea bezala da.
P.A.: Kontzertu batzuetan 17 musikari izan ditzakezu aurrean eta osoa ez dela sentitu, eta beste batzuetan musikari bakar batek dena bete dezake. Kopurua ez da kontua..
BADOK: Hauek bi ahotsen sentsualitatearekin franko jokatzen dute. Zuek ere joko hori bilatzen duzue, ezta?
P.A.: Beno bilatu ez dugu bilatzen baina atera, egia da ateratzen dela.
M.M.: Bai, zalantzarik gabe.