Manez eta Ñakosa
Ibiltzen hasi gara bideetan biak
Eskale tematzean munduko egiak
Eta maite ditugu lurraren hegiak :
Izarrez bete dira gure lau begiak !
Ezkondu ginen atzo, sasietan naski.
Sendia etorri zen, gutxi baino aski :
Tupina apurtzean, gaina eta azpi,
Ezpalak ziren urtez ehun eta zazpi !
Ezagutzen gaituzte Mari eta Manez
Etxez etxe bagoaz xamangoa janez
Bai eta ardo mikatz zakarra edanez
Buhameak garela bakea emanez !
Larruari josirik dugu hauts usaina
Euriak gogor jotzen digu buru gaina.
Beltzarana delarik neguaren zaina
Sasian gorde gara hotzez alabaina !
Eta udazken batez, ez ginen ohartu,
Etorri zen denbora, nolatan oldartu ?
Zazpi haurrak aldean gintuzketen hartu
Eta guztiak bortxaz giltza pean sartu.
Agur zare ederrak, agur xamangoak,
Agur jantzi zaharrak, agur fandangoak :
Astundu zitzaizkigun hats eta zangoak,
Ez ginen hemengoak, ez eta hangoak !
Manez eraman zuen tristezia latzak,
Maria aldiz poztu hiriko garratzak
Eta xakur ttipitto polit baten hatzak
Segituz bildu zuen Aturriko gatzak.
Itxaro Borda
Baiona. 2016 / 11
