Nigatik eta denengatik

Txikia nintzenian, jostaldi orduan, ezkutaketan jolasten, eskolako hoberena, neska bilatuena, aurkitzeko zailena, netzako ez baitzan jokua, zan ohore kontua. Izkin guztiak ezagunak, momentu ona itxaroten, eta azkena nintzenian, korrika baino hega egiten nuen. 

Eta nigatik eta denengatik! Bai, nigatik eta denengatik! Hau nigatik eta denengatik! Eta zugatik eta denengatik! 

Urteak joan-etorri, nik igual jokatzen nuen, mundu guztia laguntzen nuen eta ez nuen ezer jasotzen, hori ezin nuen ulertu, nik dena ematen nien eta azken ostiralean haserretu egin nintzen. Edateko atera nuen, baita dantzatu ere, eta beraiek asper eginda, arrausika eta hitzik esan gabe! 

Eta edan nuen, nigatik eta denengatik! Dantzatu nuen, nigatik eta denengatik! Larrua jo nuen, nigatik eta denengatik! Lan egin nuen…