Inor ez da hiltzen

Lurrean eserita, 
mundua amaitu da. 
Ezer esan gabe 
gaude biok begira. 

Inork ez dio agur... 
baina denak etxera. 
Ia mozkortu gabe, 
hondo-hondoan gaude. 

Hemen nintzen geratu, 
nola hau gorrotatu? 
Infernua da hurbil: 
eta ni zaldiz nabil. 

Ez da behar asko 
bizkarra apurtzeko... 
Itsaso berririk 
ba ote bilatzeko? 

Zapata dantzan 
darabilt airean... 
Arazoak ahaztu 
hona iristean. 

Aizu, aizu: 
inor ez da hiltzen: 
jokoa ez da amaitzen… 

Inor ez da hiltzen 
ate-joka inor ez dator. 
Nahiz aldatu bai: 
ez da hiltzen, 
ez da hiltzen, 
ez, inor ez. 

Arreba ez dut zaindu, 
arrotz gara elkarren. 
Udaro deitu arren, 
bihotza hark non du? 

Txikia zela 
eta mundua handi: 
hartua nintzela 
zioten sinestarazi 

Zikin espaloian, 
haur-jolasen sasoian. 
Odola belarretan, 
botila apurtu bat. 

Inor ez da hiltzen 
ate-joka inor ez dator. 
nahiz aldatu bai: 
ez da hiltzen, 
ez da hiltzen, 
ez, inor ez. 

Kantu oro maita, 
nahiz ez ulertu dena: 
arraroa denari 
zeuk lagundu bukatzen.