Latigo!

Sorgindu nauzu, gatibu hartu
zure logelako sabaitik zintzilik naukazu kateatuta.
Biluzik nire gainean, basapiztia latigopean
ta ni saiatzen naiz obeditzen, benetan.

Jainkosa bat kalamidade batengana,
damutzen naiz lehenago ezagutu ez izana,
ze nik, bai nik, maite zaitut
gaurkoarren baino ez bada.

Zure gorputza izerditan karamelo bero bihurtu da,
ezin igarri, ezin ase, ezin senti.
Amaibako delirioa, menperatu nauzu,
hankaz gora hasi zara baina irabaztea lortu duzu.

Jainkosa bat kalamidade batengana,
damutzen naiz lehenago ezagutu ez izana,
ze nik, bai nik, jango zaitut
gaurkoarren baino ez bada.

Izan gaizto, izan gozo, arin edo astiroago,
hemen eta orain guztiak balio du.
Azken tangoa Parisen, ezti lapiko sakoneraino,
zurekin biziko nintzake hamar mila urte gehiago!

Jainkosa bat kalamidade batengana,
damutzen naiz lehenago ezagutu ez izana,
ze nik, bai nik, maite zaitut
gaurkoarren baino ez bada.

Latigo! Azote kaldüz!