Ontziak, kanoiak, itsaso gorri baten gainean
Loak baizik ez du benetan jabaltzen, loak gaitu bereizten. Lo denean azkenean dena amaitzen da, lo denean… Zahartzen zaion gorputza hondoratzen da, ileek bisaia ezkutatzen diote partez ‘ta eskuak ez dauzka dardarka. Betezalen atzetik urrunari so al da? Hor ez izatearen bidezko bakea…
Baina bere baitan ohargabean beharbada gerlak dirau. Ontziak, kanoiak, itsaso gorri baten gainean, eta keen atzean ez da lurrik ikusten olatu ezin isilduen ibilbidean. Harekin izateaz hain bainaiz akitua nahi bainioke batzutan… kanita handi bat landatu bularrean. Garraxi bat arnasa bati nahasia eta agian : bakea, itsasoa, isiltasuna… bai bainan… Lo denean loak hartzen nau…
