Munstroa

Urrea darion ahoa,
izarrezko begiak,
une oro gose da eta gu,
liluraz erreguka.
Sorgintzen duen ahotsa du,
zetazko azala,
katea estutzen digu ta,
gu “enchantez”.

Mingarria da, baina desiratzen dugu
urrun behar luke, baina une oro gurtu.

Urrun, gurtu, urrun, lotu.

Munstroa elikatu nahi dugu,
munstroa pairatzen jarraituz.

Egarriaren iturria,
kerik gabeko sua,
une oro erretzen gaitu,
babesa delakoan.

Gorputza borroka zelaitzat
hartzen duen bakea
gure itzala agortu arte
argitzen du.

Mingarria da, baina desiratzen dugu
urrun behar luke, baina une oro gurtu.

Urrun, gurtu, urrun, lotu.

Munstroa elikatu nahi dugu,
munstroa pairatzen jarraituz.
Munstroa jasateari uko,
munstroa maitatzen jarraituz.

Gau sutsu baten murgildu ginen,
kate infinitu bati loturik.

Munstroa elikatu nahi dugu,
munstroa pairatzen jarraituz.
Munstroa jasateari uko,
munstroa maitatzen jarraituz.